środa, 28 sierpnia 2013

Prolog

"Rozstania i Powroty.."

   -Jak się czujesz?- pielęgniarka jak zwykle przyszła o tej samej godzinie, jak zwykle powiedziała te same słowa, jak zawsze podała mi kubeczek a w nim dwie niebieskie pigułki. Spojrzałam na nie z niechęcią. Na początku protestowałam przed braniem ich, jednak teraz wiem że to na nic by się nie zdało. I w skrócie mówiąc to moje ostatnie tabletki jakie wezmę do ust, bo dziś odzyskuję wolność.
-Dobrze- odpowiedziałam na jej jakże zaskakujące pytanie i sięgnęłam po kubeczek. Jednym szybkim ruchem przechyliłam go i połknęła dwie pigułki. Spojrzałam jej prosto w oczy i otworzyłam szeroko usta by bez problemu mogła sprawdzić czy gdzieś ich nie ukryłam. Uśmiechnęła się do mnie i zostawiła mnie samą.
Siedzenie w pokoju o białych ścianach, meblach, podłodze jest okropne. Przez dwa lata gapiłam się na ten sam widok za oknem nic się nie zmieniało. Nie że jestem wariatką i widziałam dziwaczne ludziki. Nic z tych rzeczy. Jestem normalna i to próbowałam im powiedzieć jednak nie słuchali. Mój ojciec dobrze wiedział na co mnie posyła. Za to że chciałam się zabić skazał mnie na miejsce w którym nie powinna przebywać żadna zdrowa osoba. Na początku się bałam. Buntowałam się. Później postanowiłam obserwować, zapisywać i czekać na ten moment w którym miałam usłyszeć "Za tydzień będziesz wolna." Przedtem musiałam jednak  rozmawiać z psychologiem, chciałbym opowiadała mu o tym co widzę, co słyszę. Mówiłam, że nie jestem wariatką. I wtedy usłyszałam słowa, które sprawiły że pojawiła się nadzieja. "Wiem, że jesteś tu z innego powodu, chcę wiedzieć dlaczego chciałaś to zrobić."
Więc opowiadałam mu o tym co działo się w moim życiu, opowiadałam o chłopaku którego chciałam mieć. O ojcu i jego dziwnym rodzicielskim uczuciu. Opowiedziałam mu też o tym co rozbił mi ten chłopak, którego imię nie pamiętam. Uważnie mnie słuchał dając mi rady, opowiadał też o sobie. To była moja jedyna godzina którą spędzałam w miłym towarzystwie. Po kilku miesiącach powiedział, że pewnie mnie wypiszą. Ale zamiast wypisu dostałam więcej tabletek po których działy się ze mną dziwne rzeczy. Ojciec nie przychodził na spotkania.. wysyła listy w których pisał "Córeczko, Kupiłem nowe mieszkanie w Kanadzie. Jeszcze rok i znów będziesz ze mną. Cieszę się że masz dobrą opiekę. Ojciec"
Na początku odpisywałam mu, ale później straciło to jakikolwiek sens. Chwilami było źle, czasem koszmarnie ale żyłam nadzieją. Postanowiłam, że gdy tylko opuszczę mury klinik odszukam Harryego. Chciałam móc po prostu dowiedzieć się co u niego. Chciałam móc go tylko zobaczyć i odejść. Drugim ważnym zadaniem jakie sobie ustanowiłam było ukończenia szkoły. Ale gdzieś na obrzeżach Londynu. Chciałam też móc zwiedzić Paryż. Nie miałabym śmiałości spotkać się z przyjaciółmi ale chciałam może zobaczyć tylko jak sobie radzą. Chciałam może jeszcze odszukać swoje szczęście z dala od ojca. Tak, jestem dorosła i gdy tylko wyjdę za te mury będę robić co tylko będę chciała.
Udałam się na świetlice. Niebieskie pigułki na wszystkich działały tak samo. Ja osobiście czułam się jak na jakiś silnych prochach. Wydawało mi się że inni mieli tak samo. Nie miałam tu znajomych i jakoś za tym nie płakałam. Stare pianino, które stało w rogu świetlicy było używane tylko przeze mnie. Wiele razy grałam a wszyscy pozostali, otumanieni pacnięci słuchali.. tak jakby grała dla nich koncert.
-Lilly..-usłyszałam głos za sobą- Tu masz swoje rzeczy, telefon, klucze do domu i kartę do bankomatu..
Wzięłam wszystko i ruszyłam w stronę pokoju. Myślałam, że wypiszą mnie po południu. Dziwnie się czułam zakładając ciuchy w których już teraz wyglądałam jak nie ja. Sukienka była za luźna w biuście i biodrach. Wyglądałam jak w zwykłym worku jednak nie martwiłam się tym. Poprawiłam kucyka i wyszłam do recepcji. Chciałam pożegnać się z moim psychologiem Davidem. Jednak dziś miał wolne dlatego zostawiłam dla niego list.
-Proszę o podpis..- maznęłam szybko i niezgrabnie swoje nazwisko- Mam nadziej, że się już nie zobaczymy, twoja recepta. Jedna tabletka dziennie.. rozumiemy się?
-Oczywiście..-uśmiechnęłam się biorąc od pielęgniarki kawałek papieru i wsunęłam do kieszeni. Stałam i nie wiem na co czekałam.. Może na to aż ktoś mną po kieruje.- Do wiedzenia.
Wydusiłam w końcu z siebie słowa pożegnania i wyszłam.. tak jakby nigdy nic stałam teraz oparta o mury przechodni i wdychałam świeże powietrze.. Jestem Lilly Dalas i oficjalnie wracam do Londynu, wracam do życia, w wracam do miejsca w którym chodź przez chwilę czułam się szczęśliwa.

-*-

Jak można nazwać to co się z nami stało.. nie jesteśmy już zespołem tylko bandą kretynów, która chce tak po prostu jeszcze troszkę zarobić. A co się dzieje gdy znikają kamery, fani? Każdy idzie w swoją stronę, każdy rozmyśla nad tym jaki powinien być jego kolejny krok. To jest nieuniknione. One Direction przestanie istnieć. Będzie tylko Niall, Harry, Louis, Zayn i Liam. Chłopacy, którzy się przyjaźnili. Chciałem żeby to trwało wiecznie. Jednak gdy odeszła Julia wszystko się zepsuło, pojawiły się żony i dzieci. I muzyka dla niektórych przestała mieć znaczenia. Szukaliśmy szczęścia. A co jeśli moje szczęście już odeszło, co będę robił gdy zespół się rozstanie. Zostanie mi tylko rodzina. Chłopacy będą chcieli jeszcze troszkę zarobić, ale ja już nie mam ochoty. Rozmowa z menadżerem uświadomiła mi jak bardzo się różnimy, poróżniły nas nasze dziewczyny. Dla których jesteśmy w stanie zrobić wszystko nawet śpiewać, udawać, po prostu grać.
-Za miesiąc premiera filmu i książki.. na oficjalnym wywiadzie przed filmem powiecie że to koniec.. i się pożegnamy- widziałem jak nasz menadżer, nasz przyjaciel, wujek, czy jak inaczej by go nazwać smuci się tym że to koniec. Zastanawiałem się jak przyjmą to fani, którzy nawet nie wiedzą co się święci.
Do czego chciałabym wrócić? Gdzie chciałbym być gdy to już się skończy? Może w niebie;. bo tam są wszystkie osoby na których mi zależało.




Cześć, wiem że Prolog do dupy ale nie wiedziałam co napisać. Chciałam, żeby był prosty i tyle. Pierwszy rozdział dodam pojutrze, czyli  30 sierpień. Liczę na jakieś komentarze, jakby nie były zawsze miło wspominam każdy komentarz.

1 komentarz: